Rozdział 5

      "Wszys­cy by­li w szo­ku, że pot­ra­fiłam się pos­ta­wić tej oso­bie... a ja po pros­tu nie wie­działam, z kim mam do czynienia."

      Po nieszczęsnym spotkaniu z dyrektorem przyjaciółki postanowiły, że dokończą  ten dzień w miarę normalnie i powrócą na zajęcia. Tamtego dnia nie widziały już Stylesa i Horana, którzy opuścili szkolny budynek zaraz po spotkaniu z dyrektorem i nie raczyli się nawet wytłumaczyć dziewczynom. Nie liczyły na to, jednak w rzeczywistości bardzo chciały wiedzieć o co tak naprawdę chodzi. Przerażało, ale i fascynowało je to, że dwóch bad boyów w jakiś sposób się nimi interesuje. Starały się nie myśleć o tym co zrobiły, a wracając do domu liczyły, że ich rodzice naprawdę niczego się nie dowiedzą. 

      Nastał kolejny dzień. W Londynie pogoda nie rozpieszczała. Nad miastem zbierały się deszczowe chmury, a temperatura powietrza nie była zadowalająca. Mimo to, ulice były zakorkowane, a chodniki wypełnione pieszymi, którzy jak co dzień, spieszyli się do pracy lub szkoły. 
      Madison oraz Dawes również kroczyły brukową alejką. Obie miały w głowach wydarzenia wczorajszego dnia, lecz żadna z nich nie odważyła się o nich wspominać. Zachowywały się tak, jak gdyby nic nie miało miejsca. Uznały to za odpowiednie, gdyż w takim układzie nie odczuwały dyskomfortu. 
      Kiedy zbliżyły się do budynku szkoły, Lizzie poczuła ogromną chęć wspomnienia o dwóch chłopakach, którzy namieszali w ich nudnych życiach.
    - Myślisz, że będą w szkole?  - Spytała, niemalże szepcząc.
    - Kto? - Na twarzy Mo pojawił się słaby uśmiech, który wyraźnie zdradzał jej lekkie zdenerwowanie.
    - Nie udawaj głupiej, dobrze wiesz o kogo mi chodzi. - Mruknęła starsza z dziewczyn.
    -  Ach, Styles i Horan. - Udała zamyśloną. - Nie obchodzą mnie.
    - Mam nadzieję, że dzisiaj dadzą nam spokój. - Westchnęła Dawes przy czym naciągnęła rękawy bluzy na swoje nadgarstki.  - Boję się ich.
    - Wiem, ale nie okazu...-Monica zmuszona była przerwać swoją wypowiedź, gdyż jakieś sylwetki zaszły im drogę. Siedemnastolatka niepewnie podniosła wzrok i natknęła się na intensywny, przenikliwy wzrok zielonookiego - Harry. Jego twarz nie wyrażała zbyt wielu emocji. Był poważny i beznamiętny. Rzec można było, iż wydawał się obojętny. Mo głośno przełknęła ślinę, co wywołało chichot u chłopaka. Szybko go stłumił i ponownie przybrał poważny wyraz twarzy.
    - Cześć. - Usłyszała jego głęboki, lecz wciąż niewystarczająco namiętny głos.
    - He..hej. - Monica kurczowo trzymała się bluzy Lizzie.
    - Witaj Harr..-Głos Liz załamał się, kiedy poczuła na sobie czyjeś dłonie. Odwróciła głowę, a jej oczom ukazał się blondyn. Jego usta wygięte były w łobuzerskim uśmiechu, co czyniło go bardziej seksownym.
    - Hej Lizzie. - Wymruczał prosto do ucha dziewczyny. Siedemnastolatka zadrżała pod wpływem jego ciepłego dotyku. Niall zaśmiał się patrząc na Harrego, który również zadrwił z reakcji nieśmiałej Elizabeth.
    - Czy ktoś Cię kiedykolwiek dotykał? - Zapytał wciąż chichocząc. Twarz Lizzie przybrała czerwonego koloru, dlatego też schyliła głowę chcąc zakryć znaczne zawstydzenie. - Zadałem pytanie. - Mruknął Niall, lekko szczypiąc skórę brunetki.
    - Ale...chłopak? - Osiemnastolatek przytaknął. - Nie. - Horan ponownie zachichotał i wpędził Liz w jeszcze większe zażenowanie.
    - Nie martw się, nadrobimy. - Mrugnął go niej, a Elizabeth ponownie zadrżała. - Dziewczyno, czuję się jak odkrywca. Dziewicze lasy i jakieś inne pierdoły. Rozumiesz wątek? - Wszyscy usłyszeli gardłowy śmiech Harrego, który obejmował Monicę ręką. Jego dłoń była tak duża, że zajmowała większą część biodra drobnej dziewczyny.
    - Nie bądź pierdolonym poetą Nialler! - Wciąż się śmiał, wzbudzając zainteresowanie przechodniów.
    - Dobra, nieważne. - Splunął blondyn. - Co robimy?
    - Lecimy do Perrie? Chłopaki tam są.
    - Możemy jechać. - Kiwnął obojętnie głową. - Zatem chodźmy. - Chwycił dłoń Elizabeth i niezbyt delikatnie szarpnął w swoją stronę.
    - Co Ty wyprawiasz? - Warknęła wyrywając się.
    - Nic, idziemy do samochodu.- Wzruszył ramionami.
    - Nigdzie nie idę, mam szkołę. Mo też. - Spojrzała na przyjaciółkę, która zawzięcie obserwowała swoje buty. - Poza tym, zaraz się spóźnimy.
    - Och, zamknij się. - Wysyczał poirytowany Horan. - To my decydujemy, co i kiedy będziemy robić, więc się nie produkuj tylko po prostu rusz tą nietykaną dupę i chodź za mną.- Dziewczyna spuściła głowę i posłusznie dreptała za blondynem.
    - A Ty Mo? Czemu nic nie mówisz? - Harry wyszeptał siedemnastolatce do ucha. - Onieśmielam Cię?
    - Będę miała przez Was kłopoty. - Warknęła. - Matka mnie uziemi, gdy spostrzeże że byłam na wagarach.
    - Nie przesadzaj, słonko. - Zaśmiał się cicho. - Jak dyro coś powie Waszym rodzicom to będzie miał do czynienia z Panem Stylesem.
    - I Horanem! - Zawołał z uśmiechem na twarzy.
    - Taa..- Mruknął Hazza. - Wsiadaj. - Otworzył tylne drzwi sportowego BMW, którego dziewczyny wcześniej nie widziały.
    - Ale naprawdę...
    - Kurwa! Monica, właź do tego jebanego samochodu, bo nie ręczę za siebie, okey? Nie mam zamiaru robić Ci krzywdy, ale jeszcze jedno słowo i nie będę się kontrolował! - Wykrzyczał. - Jeżeli mówię, żebyś wsiadła to masz to zrobić! - Swoje słowa przypieczętował silnym uderzeniem w pojazd, tak jakby chciał się na nim wyżyć. Elizabeth przyglądała się zdarzeniu z wytrzeszczonymi oczyma.
    - Z reguły to ja jestem spokojniejszy. - Szepnął Niall. - Wsiadajmy, póki nie wkurzył się na nas. - Mrugnął do Lizzie i poczekał, aż zajmie miejsce obok przyjaciółki. Chwilę później siedział na miejscu pasażera.
Dawes posłała przerażone spojrzenie Mo i szepnęła do niej tak by tylko ona to słyszała.
    - Nie podoba mi się to.- Nastolatka przytaknęła smutno przyjaciółce i ściskając jej dłoń odwróciła głowę w stronę szyby. Jechali zupełnie nieznanymi jej ulicami i nie miała pojęcia gdzie się znajdują, ani gdzie zmierzają. Obie słyszały jak dwójka chłopaków mówiła o niejakiej Perrie, ale nic im to imię nie mówiło. Z ust młodszej z dziewczyn wyrwało się ciche westchnięcie gdy wpatrując się w krajobraz uświadomiła sobie jak wiele zmieniło się w życiu siedemnastolatek od dnia, w którym dwójka chłopaków obecnych w aucie pojawiła się w szkole.Ostatnio jedyne co robiły to łamanie prawa. Na ich oczach o mało nie został skatowany człowiek, później papierosy, a teraz wagary. Nie chciały tego, a jednak nie potrafiły się sprzeciwić, brakowało im odwagi.. a może nawet przez myśl im nie przeszło, żeby to zakończyć. W Stylesie i Horanie było coś fascynującego, mrocznego ale i niezwykłego. Teoretycznie były w jakiś sposób dręczone, ale gdy tylko im coś zagrażało oni pojawiali się i jak gdyby nigdy nic stawali w obronie nastolatek. Bronili je, a zarazem wpędzali w nowe kłopoty.
      Niespodziewanie panującą w aucie ciszę przerwał niosący się po jego wnętrzu niepewny głos Lizzie.
    - Właściwie... to dlaczego to robicie? - Pytanie to zaskoczyło wszystkich, nawet Monicę. Nikt jednak nie raczył odpowiedzieć, a jedyne co dało się słyszeć to cichy chichot Horana.
    - Zadała pytanie. - Zwróciła ich uwagę Mo.
    - Och doprawdy? - Tym razem Horan nie dusił śmiechu i pozwolił by jego dziwaczne poczucie humoru wzięło nad nim górę.
    - Co takiego robimy? - Zainteresował się Styles i swym niskim głosem zwrócił na siebie uwagę Madison, która zauważyła jego wzrok w lusterku. Szybko odwróciła głowę i dała znać przyjaciółce by ta kontynuowała.
    - No dokuczacie, wpędzacie w kłopoty, ratujecie, a teraz znów będziemy miały przez was problemy. - Gdy skończyła wymieniać głęboko odetchnęła, ponieważ całe zdanie wypowiedziała na jednym wdechu.
    - Kilka dni temu, byłem pewien, że nie umiesz mówić. - Styles się zaśmiał, po czym spojrzał na rozbawionego Niallera. - Och, no dobrze słońce, odpowiem na Twoje pytanie. - Uśmiechnął się szeroko, pokazując przy okazji swoje śnieżnobiałe zęby.
    - Słucham, jestem ciekawa. - Westchnęła cicho. - Na pewno nie gadacie z nami dla sławy, bo przez zadawanie się z żałosnymi ofermami z pierwszej klasy niszczycie sobie reputacje. - Zauważyła Elizabeth, a na jej twarzy pojawił się dziwny grymas. Jakby smutku.
    - Powiem Wam w tajemnicy...- Szepnął teatralnie Styles. - Ja i Niall...lubimy dziewice.
    - Co..oo..o? - Zawyła zażenowana Madison. - Udam, że tego nie słyszałam. Boże, nie wierzę.
    - Nie wierzysz w co, kochanie? - Harry posłał jej jeden ze swoich uśmiechów.
    - W Was. - Mruknęła, po czym znowu złapała dłoń przyjaciółki.
    - Mam do Was jedno, małe pytanie. - Odezwał się Horan, którego głos był już spokojny i taki jaki był przed napadem śmiechu.
    - Hm?
    - Wy na pewno nie jesteście lesbijkami? - Odwrócił się do dziewczyn, co sprawiło, że bardziej się spięły. Wszystko przez to przenikliwe spojrzenie. -No wiecie, cały czas trzymacie się za ręce, macacie się, - Uciął - nie...lesbijki są bardziej pewne siebie. - Sam odpowiedział sobie na pytanie, lecz nie powrócił do poprzedniej pozycji.
    - Mogłabym zadać to samo pytanie Wam. - Warknęła Madison, ale szybko ugryzła się w język.
    - Czy Ty coś zasugerowałaś? - Wysyczał Harry, po czym odnalazł jej wzrok  w lusterku. - Jeszcze jedna taka uwaga, a Cię przelecę. Zobaczysz jak bardzo niepedałowaty jestem.
    - Ych..- Westchnęła zniesmaczona i spojrzała na dezorientowaną Elizabeth. -Przepra..szam? - W samochodzie zapanowała cisza. Słychać było jedynie niespokojne oddechy dziewczyn, a w szczególności Lizzie, która zaczęła się bardzo denerwować.
    - Tak właściwie... to dokąd nas wieziecie?
    - Och, skończ już z tymi pytaniami.- Odparł Niall słysząc drżący głos przestraszonej Dawes.
    - Bo co?! Pobijecie nas, tak jak Josha? - Monica nie wytrzymała obecnej sytuacji i tego jak były traktowane. - O mało go nie zabiłeś! - Zwróciła się do bruneta.
    - Mo odpuść.- Szepnęła  Liz. - Mimo to Madison nadal oczekiwała odpowiedzi, a Harry ku jej zaskoczeniu odpowiedział. Nie w sposób jaki by ją zadowolił ale jednak..
    - Po pierwsze kobiet nie bijemy. Po drugie, on raczej by się nie zawahał. Miałem mu na to pozwolić? - Warknął poirytowany chłopak ściskając mocniej kierownicę.Nastolatka widząc jego reakcję wolała nie kontynuować tematu. Miał rację. Uderzyłby ją.., a  Styles ją uratował, pytanie jest jedno - dlaczego? Teoretycznie znała odpowiedź, ale w głębi duszy liczyła iż był to tylko ich mało śmieszny dowcip, wolała się jednak nie przekonywać. Po kilku kolejnych minutach jazdy auto się zatrzymało i dwóch chłopaków szybko je opuściło. Po chwili siedemnastolatki usłyszały otwierające się drzwi pojazdu. Nie miały zamiaru go opuszczać, ponieważ uważały, że siedzenie w nim jest bezpieczniejsze niż pójście gdzieś z chłopakami, którzy je przerażają samą swoją obecnością, a co dopiero czynami.
    - No wyłaźcie! - Krzyknął zniecierpliwiony Niall, lecz dziewczyny nie posłuchały jego nakazu.
    - Mo! Albo wyjdziesz z tego samochodu, albo sam Cię z niego wyciągnę. - Ostrzegł Styles,  a na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek. - Będę mógł Cię macać. - Dziewczyna przełknęła głośno ślinę,  a Harry jedynie się zaśmiał.
    - Dobra, Lizzie wychodzimy.- Rzuciła przyjaciółce przelotne spojrzenie, a po chwili były już poza samochodem. Nie zdążyły nawet zlokalizować gdzie są, ponieważ chłopaki szybko złapali je za ręce i pociągnęli za sobą do jakiegoś bloku. 
    - Możesz iść wolniej? - Spytała Lizzie.- Poza tym to boli.- Wskazała na zaciśniętą na jej nadgarstku dłoń Horana. - Mógłbyś być delikatniejszy.
    - Nie marudź. - Przewrócił oczami. - Zaraz będziemy na miejscu, mała.
    - Nigdzie nie pójdę dopóki nie puścisz mojej ręki! Będę miała siniaki. Naprawdę jesteś silny, więc poluzuj ten uścisk.
    - Boże.- Westchnął bezradnie blondyn, po czym chwycił dziewczynę za dłoń i splótł ich palce razem. Zapewne to było wygodniejsze dla Lizzie, ale nie czuła się z tym dobrze.  - Teraz lepiej księżniczko? - Prychnął, po czym znowu zaczął iść w stronę klatki schodowej. Natomiast Harry pozwolił Monice iść przed nim, więc dziewczyna chętnie go wyprzedziła wiedząc, że tylko w taki sposób pozbędzie się jego dotyku.
    - Ok, stój. - Zatrzymał ją.- To tutaj.- Nacisnął na klamkę, a drzwi po chwili się otworzyły. Brunet wszedł do środka wskazując gestem dłoni by Mo zrobiła to samo. Dziewczyna niepewnie przekroczyła próg, a zaraz za nią weszli Niall i Lizzie.
    - To wasze mieszkanie? - Liz spojrzała pytająco na Niallera, jednak odpowiedział jej Harry.
    - Nie, my preferujemy trochę większe luksusy. - Zaśmiał się i pochylił nad wyglądającą na zagubioną Liz. - To takie miejsce spotkań ze znajomymi. - Dokończył i dając Monice jasny znak, że ma iść za nim ruszył przed siebie. Niall pociągnął Lizzie w stronę swoich znajomych, którzy siedzieli na kanapie w salonie i popijali piwo. Dziewczyna przez chwilę się opierała, lecz gdy Horan posłał jej groźne spojrzenie, posłusznie podążyła za nim.
     - Siema chłopaki! - Niall uśmiechnął się szeroko w stronę dwóch chłopaków, którzy wyglądali na jego rówieśników.  - Poznajcie moją koleżankę, Lizzie. - Posłał dziewczynie łobuzerski uśmiech.
     - Nialler bracie! - Mulat przybił piątkę z Horanem. - Witaj, mała. - Odezwał się do dziewczyny, która nie czuła się zbyt komfortowo. - Mam na imię Zayn, a to jest Liam. - Wskazał na chłopaka, który siedział obok niego.
     - Malik pało, umiem powiedzieć jak się nazywam. -Obaj się zaśmiali, a Niall im wturował. -Poza tym, miło Cię poznać, młoda.
     - Hmm, mi Was też.- Wydukała.
     - Ojej, coś Ty taka wystraszona? - Zadrwił Zayn. - Chyba nasz słodki Nialler nic Ci nie zrobił, słonko?
     - Nie.- Wyszeptała. Była bardzo niepewna względem Nialla oraz jego przyjaciół. Nie wiedziała jak ma się do nich odzywać, żeby ich nie urazić czy też zdenerwować.
     - Lizzie, wyluzuj się. - Odezwał się brunet, który siedział obok Zayna. - Niall, może poczęstować ją naszym towarem? - Wyszczerzył się do przyjaciela.
     - Zwariowałeś? - Warknął Horan. -Nie! Nie pozawalam jej niczym częstować oprócz piwa. - Podał jej puszkę z napojem chmielowym. - Liz, nie bierz nic od tych idiotów. - Popatrzył na nią przenikliwym wzrokiem.
     - Ok, ale ja tego nie chcę. -Spojrzała na piwo, które wręczył jej blondyn.
     - Nie przesadzaj. - Uśmiechnął się miło, po czym usiadł na kanapie i pociągnął na nią również swoją towarzyszkę, która nie miała ochoty obok niego siedzieć, lecz wolała jego towarzystwo niż całkiem obcych facetów.
     - Ych, no spróbuję.- Nagle poczuła ramię Nialla na swoich ramionach. - Po co tu przyszliśmy? W ogóle gdzie Mo? Pójdę jej poszukać.
     - Siedź! -Przytrzymał ją na miejscu. -Lepiej  nie przeszkadzać Hazzie. -Zaśmiał się, a w głowie dziewczyny zebrało się milion ciemnych scenariuszy, w których główną rolę odgrywała jej przyjaciółka.
     - Ale... - Zaczęła się jąkać. - Ale...jak coś jej się...no wiesz... stanie...
     - Uspokój się, póki jest z Harrym to jest bezpieczna. - Uśmiechnął się pocieszająco. - A teraz chodź do Perrie, jest w porządku.
      W tym samym czasie natomiast młoda Madison nie chcąc się więcej sprzeciwiać podążała posłusznie za Stylesem i po chwili znajdowali się  w niewielkim pomieszczeniu, jakim była kuchnia. Dziewczyna zatrzymała się w progu, a brunet natychmiastowo przywitał się z krzątającą się pomiędzy szafkami blondynką.
     - Harry! - Krzyknęła wesoło obejmując go. Mo zmrużyła oczy nie dowierzając, że jego widok może sprawić komuś aż tak dużo radości. Westchnęła i rozejrzała się wokół siebie by nie denerwować ich swoim wzrokiem.
     - Umm, Perrie to jest Monica. - Przedstawił swojej przyjaciółce stojącą nieruchomo nastolatkę. 
     - Miło Cię poznać! - Dziewczyna wyminęła Stylesa i podeszła do jego znajomej. Objęła ją równie mocno co chłopaka wprawiając tym Monicę w niemałe zakłopotanie i posłała jej szczery uśmiech.
     - Mów mi Mo. - Odparła odwzajemniając uśmiech i poczuła, że ma do czynienia z naprawdę miłą i optymistyczną osobą. Zastanawiało ją tylko jedno, co taka osoba może mieć wspólnego ze Stylesem?
      Po niedługiej chwili Monica dostrzegła, że do kuchni weszła jej przyjaciółka w towarzystwie Nialla. Ucieszyła się na jej widok, więc od razu posłała jej serdeczny uśmiech.
     - Witaj Perrie! - Zawołał radośnie Horan, po czym objął uśmiechniętą dziewczynę.
     - Witaj Nialler! - Uśmiechnęła się szeroko, a chwilę później jej wzrok zawisł na dziewczynie, która stała obok blondyna. - A to kto? - Nie przestawała się uśmiechać.
     - To przyjaciółka Mo, a moja koleżanka, Lizzie. -Powiedział Horan.
     - Oo miło mi Cię poznać, kochana! - Objęła ją przyjacielsko.
     - Mi Ciebie również. -Liz odwzajemniła jej uśmiech.
     - Och, wyglądasz seksi w bluzie naszego Horanka. - Blondynka zaczęła poruszać zabawnie brwiami. - Ale chodź, dam Ci jakąś damską, bo Twoi rodzice mogą się czepiać. -Zachichotała, a Niall posłał jej pobłażliwe spojrzenie.
     - Pezz, Ty masz ADHD? - Zaśmiał się Horan. - Ale dziękuje za pomoc.
     - Ja też dziękuje, naprawdę nie musisz...ja..-Urwała, ponieważ w jej wypowiedź wtrąciła się przyjaciółka Stylesa i Horana.
     - Przestań marudzić.- Westchnęła rozbawiona. - Chodźmy! Och Mo, Ciebie też zapraszam.
     - Ona zostanie. - Warknął Harry więc dziewczyna ciężko wzdychając wróciła na swoje miejsce uprzednio dając przyjaciółce znać, że wszystko jest w porządku. Gdy Mo została sama z dwoma chłopakami poczuła narastające zdenerwowanie. Zaczęła nerwowo skubać palce i gdy zauważyła, że Styles jej się przygląda, nieśmiało podniosła wzrok. Gdy jej oczy spotkały się z jego zimnym, przenikliwym spojrzeniem ponownie przypomniała sobie o tym co wydarzyło się w szkole. On o mało nie skatował Josha.
     - Josh.. pobiłeś go.. - Zrobiła przerwę bojąc się reakcji chłopaka. - Mogłeś go...
     - Zabić? - Wtrącił jej się w zdanie śmiejąc się.
     - Bawi Cię to?
     - Nie ma w tym nic takiego. - Styles nadal się uśmiechając wziął łyk piwa, które dostał od Nialla i po chwili zastanowienia, marszcząc brwi wrócił wzrokiem na dziewczynę.  - Serio? Nie wiesz przed kim właśnie stoisz?
      Mo nie rozumiejąc do końca o co może chodzić brunetowi niepewnie pokręciła głową i zauważając, że w pomieszczeniu pojawiła się Lizzie przywołała ją bliżej siebie. Ta spojrzała na nią zdezorientowana i ścisnęła jej dłoń.
     - Nie słyszałaś nigdy o Stylesie, Mo? Królu bójek? - Horan zwrócił się bezpośrednio do niej wprawiając ją w zakłopotanie.
     - Znam twojego ojca. Nie osobiście ale wiem, że mnie bardzo nie lubi. Ma po mnie pełno papierkowej roboty, prawda? - Styles podszedł do nastolatki i uśmiechając się szyderczo kontynuował. - Jest wzorowym pracownikiem? Nigdy nie narzekał na mnie w domu?
     - O cholera. - Mo szeroko otwarła oczy nie  dowierzając, że stoi przed tym Stylesem, o którym tyle słyszała od  swojego taty, będącego policjantem. Przymknęła oczy by móc sobie to  wszystko uporządkować. Stała przed facetem, który niejednokrotnie  zadzierał z prawem i jakimś cudem jego ojciec wyciągał go z każdej  sprawy, w którą się wplątał. Dotarło do niej, że poznała osobę, o której  opowieści przyprawiały ją o ciarki.
     - Spokojnie kotku, to co mówił Twój tata jest strasznie ubarwione. Nie jestem taki zły. - Uśmiechnął się łobuzersko i objął  dziewczynę w talii, a  ona szybko go od siebie odepchnęła. Nagle zaczęła  się bać, bać jeszcze bardziej niż wcześniej. W jej oczach widać było  spore przerażenie. Monica, chcąc być jak najdalej od Stylesa wycofała  się, przez co zajęła miejsca za Perrie oraz Lizzie. Mocno chwyciła dłoń  przyjaciółki i schowała twarz w jej ramieniu, mimo iż Dawes była odwrócona do niej tyłem.
     - Moglibyście nas po prostu odwieźć do szkoły lub gdzieś do centrum ? -Odezwała się  cicho Lizzie, widząc w jakim stanie jest Mo. - My  naprawdę...jesteśmy..-Głos się jej łamał. - Po prostu, nie jesteśmy  przyzwyczajone do czegoś takiego. To zupełnie inny świat. Może my  pójdziemy...-Zwróciła się w stronę drzwi.
     - Okej, chodźcie. Odwieziemy Was. - Powiedział Niall, a Harry mu przytaknął widząc, że to duży szok dla dziewczyn.
     - Tak po prostu? Bez haczyków lub innych ustrójstw? - Liz usiosła brew do góry, co spowodowało chichot Nialla. Ona nie widziała w tym nic zabawnego, po prostu chciała się upewnić, że nie będzie żadnych niespodzianek, podczas jazdy.
     - Tak po prostu. -Mruknął podirytowany Styles. - Jesteście tak bardzo inne od ludzi, których znam, że zaczynam się czuć co najmniej dziwnie w waszym towarzystwie. -Zaszydził, po czym spojrzał na rozbawionego Niallera.
     - Pezz, powiedz chłopakom, że już spobie poszliśmy. - Blondyn poprosił i zbliżył się do Perrie, aby przytulić ją na pożegnanie. - Do zobaczenia. Tylko pamiętaj, żeby nikogo obcego nie wpuszczać do tego mieszkania. Jeżeli się dowiem, że ktoś tu był...- Jego oczy pociemniały, a szczęka zaczęła się zaciskać.
     - Nie nakręcaj się Horan. Perrie nie jest głupia i wie jakie są konsekwencje głupich czynów. Nie strasz jej już, bo biedna się trzęsie. No już, mała, spokojnie. - Tym razem w uścisku zamknął dziewczynę  Harry. - Idziemy, a Ty pamiętaj o wszystkim o czym mówiliśmy. Cześć. - Blondynka nie obdarowała ich nawet najmniejszym uśmiechem. Stała oszołomiona. Lizzie i Mo były zdziwione nagłą zmianą nastroju dziewczyny. Myślały, że ich relacje są zupełnie inne, a tymczasem okazało się, że również ona jest w jakiś sposób zastraszana przez Stylesa i Horana. Monica westchnęła ciężko i wyszła z mieszkania machając lekko do stojącej niczym kołek Perrie. Elizabeth powtórzyła jej gest, a chwilę później cała czwórka była poza budynkiem.
     - Podwieziemy Was na ulicę Mo. Pasuje? -  Zapytał Hazza. - Wsiadajcie. - Otworzył drzwi i niemal wepchnął Madison do środka. Lizzie nie chcąc ryzykować, posłusznie wsiadła z drugiej strony. Niall wciąż ją obserwował, przez co nie czuła się komfortowo.
      Obaj w milczeniu zajęli miejsca w aucie i po chwili Harry ruszył. Nikt nie śmiał się nawet odezwać, a w szczególności Madison, która siedziała skulona, wyglądając przez szybę. Chciała jak najszybciej znaleźć się w domu. Sama. Nie była pewna, ale chyba nie chciała nawet towarzystwa swojej przyjaciółki Elizabeth. Po prostu miała wszystkiego dosyć; była przytłoczona. Po dziesięciu minutach samochód zaczął zwalniać, aż w końcu się zatrzymał.
     - Tutaj Cię wysadzę, okey? - Zapytał kędzierzawy. - Elie podwieziemy dalej, żeby nie musiała iść na pieszo. - Oznajmił.
     - Jest w porządku, dzięki. - Bąknęła, otwierając drzwi. -Cześć. - Mruknęła.
     - Nie wierz we wszystko co o mnie mówią. Sama będziesz miała okazję mnie poznać... Nie uciekniesz ode mnie, obie nie uciekniecie. - Dokończył przenosząc swój wzrok na drugą nastolatkę. Lizzie zadrżała, patrząc w jego zielone oczy, które były takie tajemnicze. Nie spostrzegła, kiedy przyjaciółka zniknęła z jej pola widzenia.
     - Elie? - Prychnął Horan. - Gorszego zdrobnienia nie mogłeś wymyślić. - Kpił.
     - Wydawało mi się bardziej dojrzałe. - Harry wzruszył ramionami. - Kiedy mówię Lizzie to wydaje mi się jakbym mówił do dzieciaka. - Powiedział.
     - Wal się, Lizzie jest dobrze. - Fuknął Horan. - Słodko i uroczo.
     - Serio? Będziecie dyskutować o tym jak bardzo beznadziejne mam imię? - Spytała zaszokowana swoją śmiałością.
     - Beznadziejne?
     - Nieważne, chciałabym do domu. - Skłamała. Wcale nie chciała wrócić do domu, lecz także nie chciała zostawać z dwoma niebezpiecznymi chłopakami. Nim się obejrzała, Harry zaczął jechać w stronę jej domu. Zatrzymał się kilka posesji wcześniej, aby mama Elizabeth nie zadawała niepotrzebnych pytań.
     - Dziękuje za podwózkę. - Skinęła lekko głową w geście podzięki.
     - Nie masz beznadziejnego  imienia.- Horan uśmiechnął się, gdy Dawes wychodziła z pojazdu.
     - Wszystko związane ze mną jest beznadziejne, cześć. - Mruknęła smutno, po czym ruszyła w stronę domu. Nie oglądała się za siebie. Miała szczerą nadzieję, że odjechali i będzie miała chwilę spokoju.


Od autorek: Wracamy po krótkiej przerwie, niestety nie jesteśmy w stanie dodawać rozdziałów regularnie, ale chociaż staramy się pisać je w miarę długie ;)
Baaaardzo dziękujemy za 21 komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Coś niesamowitego.. jesteśmy pod wrażeniem. ;) Za wyświetlenia również dziękujemy, w chwili gdy dodaję ten rozdział jest ich aż 3300 !
Aww pragniemy zawiadomić Was, że kolejny rozdział będzie bardziej o chłopcach i, mamy nadzieję, że cieszy Was to. Bo nas bardzo :D

+MrsLukrecja  : omg, omg Luke i włącza mi się fangirl :D http://www.youtube.com/watch?v=X2BYmmTI04I   czyż on nie jest słodki ? <3 :D awww*.*  okeey, koniec z pokazywaniem mej głupoty :d 
Do następnego rozdziału !

Pozdrawiamy .xx